به نام نامیش و به یاد آخرین حجتش که بی شک روزی خواهد آمد

در اوج ناامیدی نشسته بودم .

        و به تقویم چشم دوخته .

روزها پشت سر هم می گذشتند .

        و جمعه ها انتظارم را به تمسخر گرفته بودند .

دیواری از سیاهی جلویم را گرفته بود

        خسته بودم

                از غروب های پشت هم

.

.

.

سکوت کردم

        و به فکر نشستم .

        خستگی از فریاد سکوتم خسته شد

و تسلیم – شیرین ترین واژه ی هستی – وجودم را فرا گرفت

.

.

.

گوش سپردم

 «و لقد کتبنا فی الزبور من بعد الذکر ان الارض یرثها عبادی الصالحون »

 نوشته شده توسط مهدی در شنبه 86/2/15 و ساعت 12:31 عصر | نظرات دیگران()